Όταν το Νοέμβρη του 1437 ξεκίνησε απ\' την Κωνσταντινούπολη μια αντιπροσωπεία από επτακόσιους περίπου επιφανείς Βυζαντινούς, με επικεφαλής τον ίδιο τον αυτοκράτορα μα και τον πατριάρχη, για τη Σύνοδο της Φεράρας-Φλωρεντίας, όλοι γνώριζαν καλά πως δεν θα έλυναν εύκολα τις θεολογικές διαφορές που είχαν οδηγήσει στο Σχίσμα. Ούτε άλλωστε τον ορθόδοξο κόσμο θα έπειθαν για την αγαθότητα των Καθολικών, αφού ήταν πάντοτε νωπό το 1204 και οι Φράγκοι πίεζαν όπου είχαν εγκατασταθεί. Κι ούτε τέλος ήτανε βέβαιο πως οι Οθωμανοί θα αποτρέπονταν επειδή θα έβρισκαν στον Κεράτιο στρατό, στόλο και χρήματα από τη Δύση.
Έτσι κάπως θα άρχιζε η γνωστή αιώρηση ανάμεσα στην καθ\' ημάς Ανατολή και την εξιδανικευμένη στη φαντασία μας Δύση. Στη Σύνοδο, μπροστά στα μάτια των Καθολικών που καιροφυλακτούν, ξετυλίγονται ανελέητα όλα τα δεινά, οι αντιθέσεις μα και οι δεξιότητες των Βυζαντινών: γνωρίσματα του γένους αναλλοίωτα. Τότε ήταν μαζί και τραγικά μιας και παιζότανε η τελευταία πράξη για έναν κόσμο που επέμενε να προσδοκά, παρά τη μέγγενη που όλο και έκλεινε...
Σε λίγο η Βασιλεύουσα θα γείρει οριστικά. Θα επιβιώσει όμως το πιο πολύτιμο: αυτός ο κόσμος που ξέρει να πορεύεται, στον ίδιο δρόμο αιώνες τώρα.